वेळ आणि घड्याळ...

एकदा  वेळ  आणि  घड्याळ  दोघांची  झाली  भेट मस्त.

घड्याळ  म्हणाले  वेळेला,  मी  ठरवतो  तुझं  अस्तित्व.
माझी रूपं किती वेगवेगळी आणि छान छान मस्त.

किंमत आता माझी जरा झालीयेही स्वस्त.

असलं माझं आयुष्य जरी नेहमीच व्यस्त,

माझ्या चालण्याची चाकरमान्यांना  आहे मोठी भिस्त.

वेळ चिडली मग घड्याळावर, म्हणाली आता मी नाही बसणार स्वस्थ.

नाही दिली चावी तुला तर होऊन जातोस तु सूस्त.

कधीही  बंद पडतोस  आणि  करतोस  माणसाला  ग्रस्त.

मीच  करते  भास्कराचा  उदय  आणि  अस्त.

प्रत्येक ऋतूमध्ये माझीच रूपं असतात नेहमी मस्त.

मी जर थांबले तर सारं जग होईल निद्रीस्त.

दोघांची भांडणं पाहून मग माणूस झाला घायाळ.

म्हणाला, पाहून आम्ही वेळ लावतो आमचं घड्याळ.

दोघेही मदत  करता  आम्हाला कळायला वेळ-काळ.

वेळेशी जोडलिये आमच्या रोजगाराची नाळ.

दोघांना पाहून कळते  आम्हा कधी आहे सकाळ अन् कधी संध्याकाळ.

नका लढू लढाई अस्तित्वाची अशी, करा भांडणांची टाळाटाळ.

कविता लिहिलेली
तारीख: २५/०१/२०१२
स्थळ: SAINT-GOBAIN, अंधेरी(पूर्व), मुंबई.