पाऊस

          कोणी सांगितलं कि पाऊस फक्त पाण्याचाच असतो?

          पाऊस या शब्दावर फक्त मेघांचाच का, हक्क असतो?

          जेव्हा मी एकटा असतो,  

       सुंदर गतकाळाची आठवण आणि आठवणींचा पाऊस बरसतो,

       हरवून त्या आठवणींमध्ये मग डोळ्याचा काठही पाणावतो.

     कधी शाळेतल्या प्रेमळ बाई तर कधी खडूस मास्तरही आठवतो,

     कधी संरांची शाबासकीची थाप तर कधी छड्यांचा मारही आठवतो.

   कधी आईची माया तर कधी तिने प्रेमाने भरवलेला वरण-भातही आठवतो,

   कधी वडिलांची घेतलेली काळजी तर कधी त्यांनी लगावलेला झपाटाही आठवतो.

कधी बहिण-भावांचं प्रेम तर कधी त्यांच्यासोबत एका ताटात खाल्लेला घासही आठवतो,

कधी त्यांच्यासोबत केलेला अभ्यास तर कधी एखादा अविस्मरणीय क्षणही आठवतो.

कधी आज्जीने दिलेली  खडीसाखर तर कधी डिंकाचा लाडूही आवडीने खायचो,

कधी आजोबांचे पाय चेपून द्यायचो तर कधी त्यांची आधाराची काठीही  मी व्हायचो.

    

    कधी बालमित्रांबरोबर विटी-दांडू, गोट्यांचा डाव तर कधी सारीपाठाचा खेळही खेळायचो,

    कधी पोहायला, कधी हुरडा-पार्टीला अन कधी झाडाला बांधलेला झोपाळाही झुलायचो.   

     कधी गणपती उत्सवात, तर कधी मित्रांच्या लग्नाच्या वरातीत मन-मुराद नाचायचो,

     कधी बेंदूर, कधी गोपाळकाला, कधी गावची जत्रा, तर कधी रंग-पंचमीही खेळायचो.

       बालपणीच्या या गोड आठवणी नेहमीच मनामध्ये साठवायचो,

       साठवता साठवता आठवणींचा एक सुखद मागोवा मी तासंतास घ्यायचो.

    
      
       काही हातून  घडलेल्या चुका आठवल्या कि मनाला ते लागतं,

       आयुष्यात मिळवलेल्या गोष्टींची गोळाबेरीज करताना मात्र थकायला होतं.

 

     बालपणीचे हरवलेले क्षण वेचता वेचता मन माझं रडतं,

     अजून खूप सार आयुष्य पडलंय मित्रा, असा विचार करून मात्र गालात हसतं.

   आठवणींचं ओझं खांद्यावर घेऊन फिरायला मन माझं नेहमीच तयार असतं,

   हरवून सोनेरी क्षणांमध्ये आठवणींच्या गावामधून परतूच नये असं वाटतं.

आठवणींच्या पावसात भिजायला मला नेहमीच आवडतं.

चिंब भिजून मग त्यात हरवून जाणं, जीवाला  वेड लाऊन जातं.

कविता लिहिलेली:

तारीख: ११/०१/२०१२

स्थळ: SAINT-GOBAIN, अंधेरी(पूर्व), मुंबई.